In my kinderboek wat ek besig is om te skryf, My Eerste Liefde “Nader as ‘n Broer,” het ek gedeel dat ek op my eie by die huis moes kom, publieke busse moes neem en myself deur die Hollywood gebied, waar ons gebly het by die Vallei, moes navigeer. Sedertdien wou ek by die huis wees waar ek veilig gevoel het. En tog, as gevolg van Sy plan vir my lewe, het Hy my voortdurend laat trek—en selfs op ‘n stadium het Hy my gevra om alles wat ek besit te laat gaan sodat ek net drie tasse gehad het!
Nadat ek van alles wat ek besit het, laat gaan het, het Hy my ook gevra om van my eie land te laat gaan—na Europa toe te trek—en om nie eens te weet of ek ooit sou terugkeer nie. Dit is omdat God jou nie hierdie dinge laat weet nie, jy moet Hom net vertrou en Sy leiding volg.
Nadat ek ‘n paar maande in Europa gebly het, het ek meer laat gaan. Terwyl ek in Ierland was, het Hy vir my gesê om van my kleinste tas en die wollige japon wat so vertroostend was, te laat gaan. Volgende, toe ek daarna Spanje toe is, waar ek uit ‘n woonstel getrek het wat ek met ‘n bedieningspanlid in Switserland gedeel het, het Hy my gevra om my grootste tas te los, saam met ‘n “vollengte minkjas” waarvan jy dalk in ‘n Wyse Vrou gelees het. Met net een tas en sonder n “tuiste” om na toe terug te keer, ‘n plek waar ek veilig gevoel het (wat ek vroeër in die kinderboek gedeel het), het ek nie te veel aandag daaraan geskenk nie. Om regtig daaroor na te dink en met Hom te praat oor die betekenis van hierdie reis waarop Hy my vir ‘n baie, baie lang tyd geneem het. Regtig my hele lewe.
Nadat ek regtig oor my reis nagedink het, het ek rondgehardloop om takies te doen en net Sy leiding te volg (omdat ek niks planne hoegenaamd gehad het om uit te gaan nie en sou persoonlik verkies het om die hele dag by die huis te bly—maar natuurlik, sê Hy, “‘n mens beplan sy pad, maar die Here bepaal hoe hy loop”), het ek dit wel buite gewaag. So weereens, eerder as om net by (my huidige) “huis” te ontspan na ‘n regte produktiewe maar uitputtende week van bediening, het ek gelei gevoel om aan te trek.
Toe, soos wat ek begin ry het van een plek na die ander, het ek voortgegaan om te glimlag en ‘n diep sug uit te laat (soos die smoorverliefde bruid wat ek is)—en net om elke oomblik tyd saam met Hom te spandeer en te geniet, watookal Hy wil hê ons moet doen, waarookal Hy wil hê ek moet gaan. Soos wat ek altyd doen, stel ek my net voor dat Hy reg hier langs my in die motor sit, en het ek bewoë begin raak, en Hom bedank vir die geleentheid om so te lewe. Om hier te bly en die lewe te leef wat ek lewe. Dit is toe wat ek myself gevang het sê, “vir solank as wat ek hier is” en ek het gedink —wat ‘n geskenk!
Jy weet, so baie mense wil “bedaar” en hulle “vir altyd huis” vind, maar hierdie wêreld is nie ons tuiste nie. Ons is vreemdelinge—reisigers—en ek is net ‘n uiterste voorbeeld van hierdie feit. Natuurlik leef baie ander mense soos dit maar vir verskillende redes. Dit is nietemin skaars om nie ‘n huis te hê nie, nie ‘n huis te hê waarheen ek huis toe kan gaan nie. So dit beteken dat wanneer ek moeg is van reis, is Hy my rus. Wanneer ek die sekuritieit van ‘n huis wil voel en omring wil wees deur familiêre goed, items waarmee ek groot geword het, kan ek nie, omdat hulle weggegee is.
Ek kan nie daardie soort sekuritiet vind nie. Die soort sekuriteit wat, as ‘n kind, is waar ek my rustigheid en rus gevind het. Nou, toe ek my 14de jaar van alles laat begin gaan het, “is ek klaar met die dinge van ‘n kind” nie oor enigiets wat ek gedoen het nie, maar dit is wat Hy gedoen het en hoe Hy my gehelp het om tot hierdie punt in my lewe te groei.
Nou is my geluk, my sekuriteit, my rus waar ek by Hom is, wat ek veronderstel sal voortgaan tot in alle ewigheid. Dit is waarom ek lief is om na te dink en te dink dat om so te lewe, ek elke enkele oomblik van my lewe kan waardeer en alles wat Hy vir my doen en elke oomblik wat ek het—waar ookal ek is. Alhoewel ek selfversekerd is dat ek nie hier, in hierdie huis, vir ewig sal wees nie, omdat dit nie my huis is nie. Omdat ek nie ‘n huis het nie, nie meubels het nie; nie toestelle het nie, het ek niks anders as ‘n paar tasse en ‘n paar ander goed wat Hy my gelei het om te koop, waarmee ek reis (soos ‘n keramiekpan wat ek in ons workers@home Telegram Group genoem het)—net een wat netjies en maklik in my motor pas. Ek weet dat ek op een of ander stadium hier weg sal gaan, daarom help dit my om elke alleenlewende dag te waardeer, elke oomblik, elke ervaring en om so te leef IS om die Oorvloedige Lewe te Leef!
So baie mense leef net so wanneer hulle ‘n ware lewe-en-dood situasie ervaar—maar baie van julle, meeste van julle, het gevoel asof julle naby aan die dood is toe jou man jou verlaat het. Die tyd in jou lewe toe jy gevoel het dat die pyn waardeur jy gegaan het ‘n teken was dat jy op die punt gestaan het om dood te gaan. Maar nou het jy ervaar hoe GOD dit so baie ten goede gebruik het en dat meeste van die tyd, ek persoonlik voel asof ek kan vlieg—ek voel asof ek op Lug Loop. Ek voel asof ek eenvoudig in die wolke kan wegdryf.
Tans, in die huis wat ek nou huur, het Hy my geseën met my eie swembad in die agtererf en in die middae ontspan ek op ‘n dryfbed en dryf rondom die swembad terwyl ek na historiese romans van 1855 luister. Toe gaan Hy bo en verby tot op die punt waar ek dikwels bewoë raak omdat Hy my gelei het om my aand te spandeer PS123 (lees/terwyl ek na my Bybel luister) terwyl ek dryf—dit voel asof ek gesterf het en hemel toe gegaan het!!
Elke keer kan ek nie anders as om te dink hoe geseënd ek is en dat DIT, dit is om die Oorvloedige Lewe te Leef nie! ’n Oorvloedige Lewe wat ek wil hê dat ieder en elk van julle moet leef. Ek wil hê jy moet die lewe so leef en wanneer jy dit doen, kan jy nie help as om vir almal te vertel net hoe hulle ‘n oorvloedige lewe kan hê—maak nie saak wat hulle omstandighede is nie. Of jy ‘n huis het of nie, omdat Hy ons huis is, ons sekuriteit en ons rus. Nee, jy hoef nie te leef soos ek nie, moet nie dat die vyand vir jou LIEG nie. Elkeen van ons is geroep vir ‘n verskillende, unieke en spesiale doel en NIEMAND is meer belangrik of minder belangrik vir Hom nie. Niemand nie. Nie ek nie. Nie jy nie.
So, vandag, liewe pragtige bruid, hoop ek dat elkeen van julle presies sal doen wat ek doen—om eenvoudig elke oomblik met Hom te waardeer, saam met Hom te reis om alles te doen—takies saam met Hom te doen, inkopies saam met Hom te doen en deur Hom verras te word. Vertrou my, dit is net die beste lewe ooit!