Ek moet net gou iets hier iets byvoeg voor ek voortgaan:
Ná die aanvanklike gesprek daardie Sondag was die haatmure tussen my en Kevin groter as ooit tevore. Ná die egskeiding en ná hul eerste vakansie saam het Kevin vir my vertel dat sy oë 'n bietjie oopgegaan het vir die realiteit van die vier kinders saam. Na die tyd het ons weer vriende geword en ons het dinge saam met die kinders as 'n gesin gedoen en baie tyd saam spandeer. Wanneer die kinders by hom was, het hy my oornooi vir ete. En as die kinders by my was, sou hy hier kom kuier tot hy die volgende dag vir werk moes gaan slaap. Maar ek het geweet die trek na die AV was steeds sterk en hy het nog vir haar gaan kuier. Maar terselfdertyd het hy my ook daarvan beskuldig dat ek iemand anders het, hy het gesê hy kan dit in my gesig sien (wel, ek het IEMAND anders gehad, 'n Hemelse Man, maar al het ek probeer verduidelik, het hy nie verstaan nie).
Toe het hy skielik besluit om weg te trek, en hy het by die AV en haar kinders ingetrek. Ons het nog steeds goed oor die weg gekom as hy die kinders op- of afgelaai het, en ek het hom alleen gelos om sy lewe te leef en om die geluk te vind wat hy wou hê. Maar om nie naby sy kinders te wees nie, het hom baie geraak en dit het ook die kinders geraak, want omdat hy ver gewoon het, kon hy nie na werk inloer om hulle in die bed te sit nie en hy het regtig 'n naweek-pa geword.
Maar ek het geweet en weet dit vandag nog, miskien omdat my Hemelse Man my daaraan herinner het; geld was nie die enigste rede waarom hy die toesigkwessie begin het nie, daar was 'n paar maande nadat die ergste inperkings geëindig het dat hy minder gewerk het en minder salaris gekry het, maar slegs 'n paar maande nadat alles afgehandel is, het hulle 'n hoë lewe begin lei met 'n groot huis, spoggerige motors, 'n karavaan en privaatskole.
Wat hy ook vir my gesê het na daardie eerste vakansie was dat hy nie haar kinders by hom kan laat bly ten koste van sy eie kinders nie, hulle die meeste van die tyd sien, maar sy eie kinders sien hy net oor naweke nie. So diep in my hart weet ek dit was die grootste rede vir die toesig saak, maar dit is iets wat ek vir my Man gegee het en ek het dit daar gelos.
Terug na die toesig "saak":
Die volgende ding wat dus gebeur het, was dat ek en Kevin na sy prokureur moes gaan saam met 'n bemiddellaar, omdat die oorspronklike skikking verander moes word.
Die bemiddelaar was 'n klein, jong vroutjie en sy het gesê sy het oor hierdie saak gebid voordat sy soontoe is. Ek het net dankie gesê en dat ek ook gebid het.
Dit was nog 'n dag wat ek nie duidelik kan onthou nie, ek onthou net hoe ons almal rondom daardie tafel gesit het en ek het hulle gesien met papiere, betaalstrokies en sakrekenaars terwyl hulle probeer kyk het hoe hulle Kevin se begroting kan laat uitwerk, net om aan hulself en aan my te bewys dat hy dit nie meer kan bekostig dat die kinders by my bly nie.
Daar was twee dinge wat ek baie duidelik van daardie vergadering onthou; sy prokureur het na my gedraai en my twee dinge gevra:
- "Het jy al ooit die AV ontmoet, weet jy hoe oulik sy is?" (sy was haar egskeidingsprokureur en Kevin het haar ook vir ons egskeiding gebruik)
- “Kan jy nie ’n ryk man kry wat na jou kan kyk sodat jy die kinders kan hou nie?”
Ek kon nie eers antwoord nie; ek was net verstom dat sy so iets kon vra. Op 'n stadium het sy prokureur voorgestel dat ons die kinders neem om 'n "Voice of the child" te kry om sodoende uit te vind waar hulle wil bly en wat hulle wil doen.
Kevin het ingestem, maar omdat hy bedags werk, moes ek die afsprake maak en hulle neem. Dit was die laaste ding wat ek wou doen omdat ek glad nie in psigiaters glo nie as gevolg van my eie ervarings wat ek gehad het nadat my ma oorlede is.
Maar ek het net met my Man gepraat en vir Hom gesê hoe ek hieroor voel, maar dat ek weet ek moet gehoorsaam wees aan wat van my gevra is en dat ek weet Hy sal deurgaans by hulle wees.
So, die eerste afspraak is gemaak, en ek het hulle geneem. Haar spreekkamer was by 'n kerk en toe hulle vir die eerste sessie ingaan, het ek 'n klein koppie op die kerkterrein gesien met drie kruise en in daardie oomblik het gevoel dat ek soontoe moes gaan. Ek het net daar gestaan en na die kruis gekyk en met my Vader gepraat, want op daardie oomblik het ek 'n Vader nodig gehad. Ek was gebroke, ek het verlore gevoel met die hele situasie en die hele proses, om my kinders na hierdie plek te bring en die moontlikheid om volle toesig oor my kinders te verloor, 100 km weg te trek en hulle net elke tweede naweek te sien.
Daar aan die voet van die kruis het my hart werklik gebreek, en ek kon verstaan hoe sommige vroue net hul kinders kan vat en vlug, mal dinge kan doen of selfs selfmoord kan pleeg wanneer hulle toesig verloor. Tot op daardie stadium het ek in 'n dwaal rondgeloop en gefunksioneer, dit was net my Hemelse Man wat my regop en funksioneerend gehou het. Maar daar aan die voet van die kruis het Hy die wolk oor my gelig en Hy het met my begin praat, en Hy het my verseker dat alles oukei sal wees en dat dit alles deel van Sy plan is, en Hy sal by my wees elke tree van die pad.
Vir meer inligting oor berading en sielkunde, lees asseblief Kursus 2, Dag 25: Berading en sielkunde op UiteindelikHoop.com
Word Vervolg…
Liefste Adina, ek het nou sommer begin huil met hierdie hoofstuk, maar die feit dat jy by die voet van die kruis was, weet ek ons Hemelse Vader gebruik alreeds alles ten goede.
Dankie dat jy dit deel en ek weet daar is alreeds so baie getuienisse van jou af.