RS Week 15 “Mark die Motorwerktuigkundige”

Hierdie week het ek 'n verlossingsverhaal met my seun gedeel, wat nog nie gebore was toe dit gebeur het nie. Ek wou net seker maak dat hy dit gehoor het, want dit was so ongelooflik en bemoedigend. Ek vertrou dit sal ook vir jou wees. Dit laat my steeds lag en laat my altyd glimlag lank nadat ek daaraan gedink het.

Mark was getroud met 'n dierbare vriend van my wat ek ontmoet het terwyl ek in die pro-lewe gewerk het. Destyds was sy nie getroud nie, maar ek het geweet sy het 'n baba buite die huwelik gehad wat erg gestremd was en van haar weggeneem en in die versorging geplaas is omdat sy net 'n tiener was.

Ons het kontak verloor nadat ek verhuis het, en toe daag sy by die kerk op waar ons bygewoon het. Dis dieselfde kerk waarheen die tandarts en sy vrou van hoofstuk # gaan. Toe ons weer ontmoet het, was ek opgewonde om te sien sy het 'n wonderlike, liefdevolle, vriendelike man ontmoet wat nie 'n gelowige was nie. Hulle het 'n seuntjie gehad, en sy was gretig om my te vertel hoe Mark met haar dogter was. Hy het by die howe aansoek gedoen om haar vir naweke te laat kom kuier, en hy was lief vir haar soos sy eie. Ek het natuurlik ook op hom verlief geraak omdat my lieflike vriend so 'n gawe man verdien het.

Op hierdie spesifieke dag het Mark gekom nadat ek hom gebel het oor my bussie wat net nie werk nie. Ek het alles beskryf en hy het vir my gesê: “Erin dit lyk nie goed nie. Al het ek dit nie gesien nie kan ek jou nou vertel. Dit is die transmissie wat vervang sal moet word.” hy het my die benaderde bedrag aangehaal wat duisende meer was as wat ons gehad het met vier klein kinders, een 'n nuwe baba.

Mark is deur 'n ander werktuigkundige afgelaai, wat hom in my bussie gaan volg, wat hy nie geweet het nie is dat my bussie gesalf is. Dit was 'n geskenk van my ma nadat ek haar versorg het toe sy erg geval het terwyl sy gewerk het. Toe sy die skikking kry, was ek swanger met my derde seun en sy het die bussie vir kontant gekoop omdat sy geweet het ek wil dit vol kinders maak. En dit het ek gedoen!

Net toe hy terugtrek, het ek uitgeroep: "Mark, stop!" hy het die venster afgerol, en ek het gesê ek moet oor die kar bid dat God dit sal genees. Marc het gelag soos hy altyd gesê het as ek so praat en gesê: “Erin, vertrou my. Dit is 'n bietjie te laat vir God om dit te genees.” Ek het hom verseker dit was nooit te laat nie. Ek het my hande op die kar gesit en eenvoudig gesê: “God, genees asseblief my kar.” Mark het weer gelag en toe weggetrek.

Dit was minder as 'n uur later dat ek die telefoonoproep van Mark gekry het, wat gesê het: "So, iets interessants ..." Ek het geskree, "O my godheid MARK!! GOD het my kar genees!! Reg, is dit nie wat jy vir my gaan sê nie?!” Mark het my gestop, "Nee, God het nie jou kar genees nie ... kan jy my laat klaarmaak?" Ek het om verskoning gevra en toe geluister, maar ek was duiselig in die wete dat Hy het.

“So, soos ek probeer sê het toe ek ons ​​transmissiewerktuigkundige kry om daarna te kyk, het hy ingestem dat dit 'n nuwe transmissie nodig het. Maar terwyl ek wegstap, het hy gesê: "Mark, gee my 'n tweede, ek wil eers iets nagaan." ’n Paar minute later het hy by die kantoor ingekom en gesê dit is reggemaak. Die transmissiewerktuigkundige het gesê iets het hom gesê om die borsels na te gaan. So het hy dit gedoen, hulle skoongemaak en dit vir 'n toetsrit geneem en gesê: "Dit loop pragtig."

Weer het ek geskree: “Mark, God het my kar genees!!! Jy weet Hy het!” Maar hy het dit aangehou om dit weg te verduidelik en ek het gevoel ek moet dit laat vaar. Ek het my klein, onbeduidende rol gespeel (omdat my Beste Vriend weet ek hou daarvan om in die voorste ry te sit en te kyk hoe Hy wonderwerke verrig). En ek het letterlik Sondagoggend in die voorste ry gesit toe die altaaroproep gegee is en ek sien Mark huilend in die paadjie afkom, en ek ook - veral nadat ek omgedraai het om my lieflike vriend te sien huil.

Soos met my tandarts en sy vrou, kort nadat die gordyne oopgegaan het en was daar Mark geklee in 'n wit toga wat sy geloof bely en gedoop is.